Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Lęborku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Lęborku II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca SSR Aleksandra Szumińska

Protokolant Magdalena Szablińska

w obecności Asesora Prokuratury Rejonowej w Lęborku P. W.

po rozpoznaniu dnia 16 kwietnia 2013 r. sprawy karnej

T. Ż. (z domu K.), ur. (...) w L.,

c. E. i U. z domu W.

oskarżonej o to, że:

w okresie od dnia 1 lutego 2012 roku do dnia 17 stycznia 2013r. w L., w lokalu gastronomicznym BAR (...) znajdującym się przy ulicy (...) w L., na podstawie umowy dzierżawy powierzchni, zawartej w dniu 1 lutego 2012 roku z Firmą (...) – P. B., urządzała na automacie SUPER M. o numerze (...) gry wbrew art. 6 ust 1 ustawy o grach hazardowych – bez wymaganej koncesji,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6§2 k.k.s.

1)  uniewinnia oskarżoną T. Ż. od tego, że w okresie od dnia 1 lutego 2012 roku do dnia 17 stycznia 2013r. w L., w lokalu gastronomicznym BAR (...) znajdującym się przy ulicy (...), na podstawie umowy dzierżawy powierzchni, zawartej w dniu 1 lutego 2012 roku z Firmą (...) – P. B., urządzała gry na automacie SUPER M. o numerze (...) bez wymaganego zezwolenia właściwego organu, tj. wbrew art. 6 ust 1 i art. 14 ust 1 Ustawy z dnia 19 listopada 2009 o grach hazardowych, wskazującemu na obowiązek urządzania gier losowych na automatach o wygrane pieniężne i rzeczowe w kasynach, tj. przestępstwa z art. 107§1 k.k.s. w zw. z art. 6§2 k.k.s.;

2)  obciążą Skarb Państwa kosztami procesu.

Sygn. akt IIK 677/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01 lutego 2012 roku Firma (...) – P. B. zawarła z T. Ż. - właścicielką lokalu gastronomicznego BAR (...), mieszczącym się przy ulicy (...) w L. umowę dzierżawy powierzchni użytkowej w celu wstawienia i zainstalowania tam automatu SUPER M. o numerze (...). Z tytułu dzierżawy T. Ż. miała otrzymywać miesięczny czynsz.

Przedmiotowy automat znajdował się i był użytkowany w lokalu T. Ż. od 01 lutego 2012 roku do 17 stycznia 2013 roku.

W dniu 17 stycznia 2013 roku funkcjonariusze Urzędu Celnego w S. przeprowadzili kontrolę w lokalu należącym do T. Ż.. W trakcie czynności kontrolnych urzędnicy ustalili, że w ogólnodostępnej części lokalu znajdował się automat do gry SUPER M. o numerze (...). W celu ustalenia czy przedmiotowe urządzenie do gry umożliwiało prowadzenie gier na automatach w rozumieniu przepisów ustawy z 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, funkcjonariusze Służby Celnej podjęli działania, które polegały na oględzinach zewnętrznych tego urządzenia, a także przeprowadzeniu eksperymentu kontrolnego (odtworzeniu przebiegu gry).

Na podstawie powyższych czynności kontrolnych funkcjonariusze celni ustalili, że maszyna znajdująca się w lokalu Bar (...) to automat do gier w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych. Wnioski powyższe opierały się na ustaleniu, że gry znajdujące się na automacie miały charakter losowy. Element losowości dotyczył sposobu rozegrania gry, gdyż gracz nie miał wpływu na uzyskanie wygranej poprzez zwiększenie swojej koncentracji, a wynik gry zależał w całości od mechanizmu urządzenia sterującego. Ponadto gry były organizowane w celach komercyjnych. W związku z tym przedmiotowy automat został zabezpieczony z uwagi na stwierdzenie, że w lokalu urządzano gry na automacie niezgodnie z art. 14 ust. 1 w.w. ustawy, tj. poza kasynem gry i bez udzielonej koncesji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny na podstawie : częściowo wyjaśnień oskarżonej T. Ż. (k.195v.) , zeznań świadków: Z. K., (k.40v-41,196-196v), M. G. (k.42v-43,197) oraz M. R. (k.38v-39,196v-197), ekspertyzy biegłego sądowego (k.64-70), zeznań W. K. (k.197-197v), a także pozostałego materiału dowodowego ujawnionego rozprawie głównej.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżona T. Ż. (k.195v.) nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu urządzenia gry na automacie bez wymaganego zezwolenia właściwego organu. Podniosła, że wprawdzie w prowadzonym przez nią lokalu gastronomicznym Bar (...) znajdował się automat (...), jednak został on wstawiony przez przedsiębiorcę (...) – P. B., któremu wydzierżawiała powierzchnię w swoim lokalu. Dodała, że powyższy automat został umieszczony dla zwiększenia atrakcyjności lokalu oraz powiększenia zysków. Z jej wyjaśnień wynika, że nie interesowała się szczegółami związanymi z działaniem urządzenia, a jej rola ograniczała się jedynie do włączania i wyłączania maszyny. Stwierdziła, że klient zasilał automat banknotem 10 zł lub 20 zł, co warunkowało rozpoczęcie gry. Oskarżona zaprzeczyła, aby prowadziła zeszyt z wygranymi, czy też aby wypacała graczom wygrane pieniężne wskazując, że nie uczestniczyła w zyskach i nie interesowały ją kwestie związane z pracą maszyny. Sama otrzymywała jedynie czynsz związany z umową dzierżawy, natomiast obsługą maszyny, jej otwieraniem i pobieraniem z niej gotówki zajmował się pracownik przedsiębiorcy, który wydzierżawiał powierzchnię jej lokalu. Podniosła, że nie pamiętał, czy na automacie widniał napis, że maszyna jest symulatorem zręcznościowym.

Oskarżona przyznała, że nie zapoznawała się z treścią ustawy o grach hazardowych, mimo iż wydzierżawiając część swojego lokalu powinna była to uczynić.

Sąd jedynie w nieznacznym zakresie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej, a mianowicie w zakresie w jakim opisała szczegóły umowy zawartej z (...) – P. B., gdyż znalazło to potwierdzenie w treści dokumentu w postaci umowy dzierżawy powierzchni (k.29-34). W pozostałym zakresie jej twierdzenia, w których wskazywała na brak świadomości co do charakteru gier urządzanych na automacie, należało uznać za przyjętą przez oskarżoną linię obrony zmierzającą do uchronienia jej od ponoszenia odpowiedzialności karnej. Nie sposób dać wiary wyjaśnieniom oskarżonej, że zajmując się od dłuższego czasu na wydzierżawianiu powierzchni lokalu celem wstawienia w nim automatu, jak i prowadząc w przedmiotowym lokalu działalność nie miała świadomości w zakresie charakteru gier rozgrywanych przez jej klientów, przeczą takiemu rozumowaniu zasady doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania.

Niezależnie jednak od powyższego oskarżonej nie można było pociągnąć do odpowiedzialności karno-skarbowej z art. 107 k.k.s. Wskazać bowiem należy, że przepis art. 107 k.k.s. jest przepisem o charakterze blankietowym, w którym opis czynu został ulokowany w przepisie lub przepisach, do których jest odesłanie, przy czym w przedmiotowej sprawie zachowanie oskarżonej miało polegać na postępowaniu wbrew dyspozycji norm prawnych określonych w art. 6 ust. 1 i 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

Dokonując analizy tej materii wskazać na wstępie należy, że zgodnie z art. 8 ust. 1 dyrektywy 98/34 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego państwo członkowskie ma obowiązek notyfikowania Komisji Europejskiej wszelkich projektów regulacji technicznych przed ich przyjęciem, tak aby Komisja Europejska miała możliwość oceny zgodności takich projektów z prawem europejskim. Ponadto państwo członkowskie zobowiązane jest wstrzymać się przez trzy miesiące z przyjęciem notyfikowanych przepisów, tj. do czasu zbadania sprawy przez Komisję i inne państwa.

Ta procedura w odniesieniu do projektu ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych nie została wypełniona, chociaż na potencjalnie techniczny charakter tych przepisów wprost wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w orzeczeniu z dnia 19 lipca 2012 r. stwierdził, że „ Artykuł 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego, ostatnio zmienionej dyrektywą Rady 2006/96/WE z dnia 20 listopada 2006 r., należy interpretować w ten sposób, że przepisy krajowe tego rodzaju jak przepisy ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, które mogą powodować ograniczenie, a nawet stopniowe uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gry, stanowią potencjalnie „przepisy techniczne” w rozumieniu tego przepisu, w związku z czym ich projekt powinien zostać przekazany Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy wskazanej dyrektywy, w wypadku ustalenia, iż przepisy te wprowadzają warunki mogące mieć istotny wpływ na właściwości lub sprzedaż produktów. Dokonanie tego ustalenia należy do sądu krajowego”.

Definitywnie techniczny charakter przepisów art. 14 ust. 1 oraz art. 6 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych potwierdził Sąd Najwyższy, przy czym stanowisko to, zważywszy na wcześniejsze stanowisko Sądu Rejonowego w Lęborku zawarte w orzeczeniach i w pytaniu prawnym w sprawie IIK 864/13 ( k. 172-175) zasługuje na pełną aprobatę i akceptację.

W postanowieniu z dnia 27 listopada 2014r. w sprawie II KK 55/14, Sąd Najwyższy przeprowadził w sposób obszerny rozważania dotyczące zagadnienia skuteczności przepisów ustawy o grach hazardowych. W treści orzeczenia stwierdzono, że wprawdzie prawo unijne nie harmonizuje płaszczyzny gier hazardowych, co pozwala państwom członkowskim na niemal swobodną reglamentację tej dziedziny, to jednak urządzanie gier hazardowych, uczestniczenie w nich, sprowadzanie i produkcja automatów do gry objęte są regulacjami dotyczącymi rynku unijnego. Oznacza to, że przepisy prawne odnoszące się do tej działalności podlegają notyfikacji Komisji Europejskiej jako przepisy techniczne w rozumieniu Dyrektywy 98/34/WE. Sąd Najwyższy powołując się na orzeczenie ETS z dnia 19 lipca 2012 roku potwierdził, że konsekwencją braku notyfikacji jest brak możliwości stosowania i to nie tylko przez sądy norm prawnych, które nie zostały notyfikowane, a zostały zawarte w jednostkach redakcyjnych podlegających obowiązkowi notyfikacji. Tak więc, na nienotyfikowane przepisy krajowe nie można powoływać się skutecznie przed sądem krajowym wobec podmiotów prywatnych. W treści postanowienia Sąd Najwyższy podkreślił, że w prawie unijnym sędzia krajowy w pierwszej kolejności jest sędzią unijnym. Odwoływanie się zaś do zasad prawnych lub pojęć występujących w prawie krajowym po to, aby dokonać oceny ważności środków przyjętych przez instytucje wspólnotowe mogłoby wywrzeć niekorzystny wpływ na jednolitość i skuteczność prawa wspólnotowego. Ważność tego rodzaju środków można oceniać wyłącznie w świetle prawa wspólnotowego. Prawo mające swe źródło w traktatach nie może być ze względu na swój charakter uchylane przez normy prawa krajowego, niezależnie od ich rangi, bez podważenia charakteru tego prawa, jako prawa wspólnotowego i bez poddawania w wątpliwości podstaw, na których opiera się Wspólnota. W rezultacie Sąd Najwyższy uznał, że ważność przepisów wspólnotowych lub skutki, jakie wywołują w państwach członkowskich nie mogą być podważane przez zarzut niezgodności z prawami podstawowymi i zasadami zawartymi w konstytucji danego państwa albo narodowej strukturze konstytucyjnej. Sąd krajowy, mający w ramach swoich kompetencji zastosować przepisy prawa wspólnotowego zobowiązany jest zapewnić pełną skuteczność norm prawa wspólnotowego, nie stosując w razie konieczności wszelkich, nawet późniejszych sprzecznych z przepisami prawa wspólnotowego przepisów ustawodawstwa krajowego.

Odwołując się do wyroku (...) z dnia 19 lipca 2012 roku SN wskazał, że użyte w tym orzeczeniu określenie, iż przepisy krajowe tego rodzaju jak przepisy ustawy o grach hazardowych „stanowią potencjalnie przepisy techniczne” należy odczytywać w całym kontekście wywodów (...). Zauważył, że w pkt 25 Trybunał orzekł, że taki przepis jak art.14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, którego naruszenie obwarowane jest sankcją karną przewidzianą w art. 107 k.k.s.- zgodnie z którym urządzanie gier na automatach dozwolone jest jedynie w kasynach gry - należy uznać za „przepis techniczny” w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34. Wyjaśniając użyte w uzasadnieniu wyroku (...) z dnia 19 lipca 2012 roku sformułowanie „potencjalne przepisy techniczne” ostatecznie stwierdził, że określenie to nie oznacza, że Trybunał nie zakwalifikował tych przepisów jako niewymagających notyfikacji. Przepisy te mogą właśnie potencjalnie ograniczać swobodę przepływu towarów, co oznacza, że polski rząd był zobligowany do ich notyfikacji. Potencjalność technicznego charakteru tych przepisów odnosi się bowiem do sfery wywierania przez nie skutków w konkretnej sprawie, w której podmiot prywatny powołuje się na ich nieskuteczność, podnosząc zarzut zaniechania notyfikacji.

W konsekwencji SN zwrócił także uwagę na skutki uznania przepisów ustawy o grach hazardowych za nienotyfikowane przepisy techniczne. Opierając się na stanowisku Trybunału Sprawiedliwości UE oraz poglądach doktryny SN stwierdził, że niezgodność z prawem wspólnotowym późniejszej normy prawa krajowego nie powoduje, że ta norma prawa krajowego przestaje istnieć. W takiej sytuacji sąd krajowy ma obowiązek odstąpić od stosowania tej normy. Powołując się na stanowisko Trybunału Sprawiedliwości UE podkreślono bowiem, że zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowego zobowiązuje sąd krajowy do stosowania prawa wspólnotowego i odstąpienia od stosowania sprzecznych z nim przepisów krajowych niezależnie od wyroku krajowego sądu konstytucyjnego. Zasada pierwszeństwa prawa Unii polega na pierwszeństwie jego stosowania, a nie obowiązywania, przy czym pierwszeństwo to zapewnia się przez odmowę zastosowania kolidującej z prawem Unii normy krajowej, a nie poprzez jej uprzednie uchylenie ( M.Górski, Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28.11.2013r., I KZP 15/13, LEX/EL 2014).

Zatem zdaniem Sądu Najwyższego, jak również Sądu orzekającego w niniejszej sprawie konsekwencją wynikającą z prawa Unii Europejskiej w zakresie braku notyfikacji przepisów technicznych art. 6 i 14 ustawy o grach hazardowych – której brak nie może być uzasadniany okolicznościami wskazanymi w art. 9 ust. 7 Dyrektywy 98/34/WE ani art. 10 tej dyrektywy – jest stwierdzenie bezskuteczności tych przepisów, a to pociąga za sobą obowiązek powstrzymywania się przez sąd krajowy od ich stosowania.

W rezultacie nie można podzielić stanowiska zawartego w orzeczeniach Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2003r. w sprawie I KZP 15/13, czy z dnia 08 stycznia 2014r. w sprawie IV KK 183/13, (które - na co trzeba zwrócić uwagę – spotkało się z szeroką krytyką w piśmiennictwie), iż kwestia braku notyfikacji ustawy i wpływu tej sytuacji na możliwość stosowania ustawy nie może prowadzić do odmowy stosowania ustawy przez sądy krajowe, a powinny one w tym zakresie wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego zawieszając postępowanie.

Wskazać należy, że przepis art. 107 k.k.s. jest przepisem blankietowym, przez który rozumiemy przepis „niewypełniony (in blanco) typizacyjnie. Przepisy te są jedną z postaci przepisów odsyłających (odesłania blankietowe) i przewidują one sankcje za: a) zachowania z ogólnie wymienionymi przepisami prawa lub b) ramowo zarysowanymi zachowaniami, których konkretyzacja następuje za pomocą innych, niekarnych przepisów materialnych. Dla przybliżenia pojęcia przepisu blankietowego istotne znaczenie ma zróżnicowanie na przepis i normę prawną. W przypadku przepisu blankietowego względy techniczno – prawne uzasadniają, iż przepis ten nie kreuje kompletnej normy prawnej, gdyż przepis blankietowy tworzy normę prawno karną po zaczerpnięciu opisu czynu z „normy wypełniającej” (D., s. 111), Podkreślić należy, że nieprecyzyjne lub ogólnikowe normy blankietowe „nie spełniają warunku określoności czynu zabronionego”. Zauważyć należy, że przepisy kodeksu karnego skarbowego co do zasady zawierają odesłania, które wymagają ustalenia przepisów, do których następuje odesłanie, czasami są to różne przepisy jednego aktu, a czasami różne przepisy wielu aktów, przy czym odesłania te posługują się zwrotami „wbrew przepisom ustawy…” lub „wbrew przepisom o”.

Przepisem blankietowym jest także art. 107 k.k.s., w którym odsyła się do zachowania sprawcy wbrew dyspozycji norm prawnych określonych w art. 14 ust. 1 i art. 6 ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych.

W konsekwencji bezskuteczność przepisu art. 14 ust.1 ustawy o grach hazardowych i ściśle z nim powiązanego art. 6 ust. 1 cytowanej ustawy powoduje, że zachowania oskarżonej nie można rozpatrywać w kontekście odpowiedzialności z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

Wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie w dniu 17 stycznia 2013 roku funkcjonariusze Urzędu Celnego w S. przeprowadzili kontrolę lokalu gastronomicznego bar (...) należącym do T. Ż.. Z protokołu kontroli (k.4-5) wynika, że urzędnicy ustalili, że w ogólnodostępnej części lokalu znajdował się automat do gry o nazwie S. (...) nr (...), będący automatem do gry w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych. Przyjęto, że w kontrolowanym pomieszczeniu urządzano gry na automatach niezgodnie z art. 14 ust. 1 tejże ustawy, tj. poza kasynem gry i bez udzielonej koncesji, określonej w art. 6 ust. 1 cytowanej ustawy.

Okoliczności przebiegu kontroli przeprowadzonej w dniu 17 stycznia 2013 roku w lokalu gastronomicznym Bar (...), należącym do T. Ż. były bezsporne i Sąd ustalił je w oparciu o zeznania funkcjonariuszy Z. K., (k.40v-41,196-196v), M. G. (k.42v-43,197) oraz M. R. (k.38v-39,196v-197). Z ich zeznań wynika, że po przeprowadzonym eksperymencie na znajdującym się tam urządzeniu stwierdzili, że na automacie do gier o nazwie S. (...) nr (...) można prowadzić gry, które mają charakter losowy i komercyjny, co prowadziło do wniosku, że w kontrolowanym miejscu urządzano gry niezgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, tj. poza kasynem gry i bez wymaganej koncesji. Świadkowie wskazali, że element losowości wynikał ze sposobu rozegrania gry, gdyż gracz nie miał wpływu na uzyskanie wygranej poprzez zwiększenie swojej koncentracji, a wynik gry zależał w całości od mechanizmu urządzenia sterującego.

Świadkowie w sposób jasny i rzeczowy opisali przebieg czynności kontrolnych w lokalu należącym do oskarżonej, jak również poczynione - w oparciu o przeprowadzone oględziny i eksperyment – ustalenia co do charakteru gier rozgrywanych na badanym automacie, dlatego też Sąd dał im wiarę w całości.

Zeznania świadków znalazły potwierdzenie w protokole zatrzymania rzeczy (k.10), protokole oględzin automatu (k.12) oraz dokumentacji fotograficznej (k.13-21,24-28). Obowiązki i charakter pracy wykonywanej u oskarżonej opisał świadek R. S. (k.7v-8), przy czym tym zeznaniom Sąd również dała wiarę.

W tym miejscu wskazać należy, że określenie charakteru gier urządzanych na spornym automacie podjął się biegły sądowy W. K..

Po dokonaniu oględzin zewnętrznych oraz przeprowadzeniu gier testowych Biegły W. K. stwierdził w swojej opinii (k. 64-70), którą podtrzymał również na rozprawie (k.197-197v.), że badany automat to urządzenie elektroniczne symulujące gry na automatach bębnowych, a rozgrywane na nim gry miały charakter losowy, oprogramowanie urządzenia zawierało generator losowy, a końcowy układ symboli na bębnach nie zależał od zręczności gracza. Zaznaczył, że przedmiotowa maszyna została poddana modyfikacjom, przy czym ich wprowadzenie nie zmieniło zasad jej użytkowania, z uwagi na to, że oprogramowanie automatu przeznaczone było do automatów o niskich wygranych. Wskazał, że pierwszą modyfikacją było wymontowanie tzw. „hoppera”, czyli urządzenia wypłacającego wygrane pieniężne w monetach 5 złotowych, przy czym brak tego urządzenia powodował, że grając na automacie nie mógł bezpośrednio uzyskać żadnych wygranych pieniężnych. Banknoty wpadały bowiem z akceptora bezpośrednio do pojemnika znajdującego się w dolnej części obudowy maszyny, skąd nie było możliwości wypłacenia ich przez automat jako wygranych pieniężnych. Mimo to – zdaniem biegłego - gry prowadzone na spornym automacie nadal należało traktować jako gry o wygrane pieniężne. Zabezpieczony automat posiadał bowiem księgowość elektroniczną w postaci czytników wpłat i wypłat oraz funkcję tzw. wypłaty z ręki, polegającej na skasowaniu punktów posiadanych przez gracza i dopisaniu ich do licznika wypłat automatu, przy jednoczesnej wypłacie pieniędzy przez obsługę automatu. Z kolei zgodne z interpretacją ustawy o grach hazardowych dokonaną przez Ministra Finansów, istnienie w automacie księgowości elektronicznej jest wystarczającą przesłanką, aby uznać, że gry na tym automacie są prowadzone o wygrane pieniężne. Opisując mechanizm działania maszyny biegły wskazał, że gracz rozgrywając kolejne gry mógł uzyskać wygraną w postaci punktów kredytowych, które można było przeliczyć na złotówki, zgodnie z takim samym przelicznikiem jak przy zasilaniu automatu banknotem podczas rozpoczynania gry, czyli 1 zł równa jest 10 pkt kredytowych. Za wygrane punkty możliwym było prowadzenie kolejnej gry, bez ponownego zasilania automatu. Jak podniósł biegły w sytuacji uzyskania wysokiej wygranej przez gracza istniała możliwość uruchomienia w automacie funkcji „wypłaty z ręki”, która sprowadzał się do tego, że punkty posiadane przez gracza po przeliczeniu na złotówki są zapisywane w historii wypłat, a obsługa wypłaca graczowi wygraną pieniężną. Biegły podniósł, że druga modyfikacja automatu polegała na działaniu w automacie licznika czasu zręcznościowego, na którym wyświetlany był czas gry wykupiony przez gracza pozostały do wykorzystania oraz tzw. punkty zręcznościowe. Taka budowa nie oznaczała – w ocenie biegłego – że maszyna ma charakter zręcznościowy. Gracz nie ma wpływu na końcowy układ symboli na bębnach, o czym decyduje oprogramowanie automatu.

W ocenie Sądu biegły sporządził opinię w sposób fachowy, rzetelny i wyczerpujący, opisując szczegółowo sposób działania automatu do gier i wprowadzone w nim modyfikacje. Wskazać jednak należy, że z uwagi na uznanie technicznego charakteru przepisów ustawy o grach hazardowych i w konsekwencji braku możliwości ich stosowania, czynienie ustaleń w zakresie charakteru gier prowadzonych na przedmiotowym automacie było bezcelowe.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uniewinnił oskarżoną T. Ż. od tego, że w okresie od dnia 1 lutego 2012 roku do dnia 17 stycznia 2013r. w L., w lokalu gastronomicznym BAR (...) znajdującym się przy ulicy (...), na podstawie umowy dzierżawy powierzchni, zawartej w dniu 1 lutego 2012 roku z Firmą (...) – P. B., urządzała gry na automacie SUPER M. o numerze (...) bez wymaganego zezwolenia właściwego organu, tj. wbrew art. 6 ust 1 i art. 14 ust 1 Ustawy z dnia 19 listopada 2009 o grach hazardowych, wskazującemu na obowiązek urządzania gier losowych na automatach o wygrane pieniężne i rzeczowe w kasynach, tj. przestępstwa skarbowego z art. 107§1 k.k.s. w zw. z art. 6§2 k.k.s.

Z uwagi na powyższe rozstrzygnięcie Sąd kosztami procesu obciążył Skarb Państwa, czyniąc to na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.