Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Lęborku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Lęborku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Aleksandra Sobczak - Michalak
Protokolant:	st. sekr. sądowy Alicja Kołsut

po rozpoznaniu w dniu 27 października 2016 r. w Lęborku

sprawy z powództwa (...) 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G.

przeciwko D. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego D. K. na rzecz powoda (...) 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G. kwotę 569,13 zł (pięćset sześćdziesiąt dziewięć złotych 13/100);

2.  zasądza od pozwanego D. K. na rzecz powoda (...) 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G. kwotę 407,30 zł (czterysta siedem złotych 30/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  wyrokowi w pkt 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 1213/16

UZASADNIENIE

Powód E. 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. (dalej: E.) wniósł w dniu 31 marca 2016 roku o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego D. K. łącznej kwoty 569,13 zł bez odsetek.

W uzasadnieniu sporządzonym do pozwu powód wskazał, że dochodzona pozwem kwota stanowi zaległą nieopłaconą w terminie składkę ubezpieczeniową OC dotyczącą polisy ubezpieczeniowej nr (...) pojazdu F. (...) nr rej. (...), nr nadwozia (...).

Ponadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu tj. zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa, kosztów zastępstwa procesowego i kosztów uiszczonej opłaty od pozwu według norm przepisanych.

Początkowo niniejsza sprawa była rozpoznawana w elektronicznym postępowania upominawczym. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w dniu 18 kwietnia 2016 roku wydał nakaz zapłaty przeciwko D. K. zasądzając dochodzoną kwotę w sprawi o sygn. akt VI Nc-e 482289/16. Pozwany wniósł sprzeciw w terminie do tego zakreślonym. Postanowieniem z dnia 24 czerwca 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Lęborku. Dalej sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym.

Pozwany D. K. w wniesionym sprzeciwie wniósł o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 września 2014 roku D. K. na podstawie umowy kupna –sprzedaży stał się właścicielem pojazdu D. (...) 97-04 Lanos 1.4 S nr rej. (...), nr nadwozia (...).

Wyżej wymieniony pojazd miał wykupioną przez poprzedniego właściciela polisę OC w (...) Grupie E. Hestia o nr (...). Ochrona ubezpieczeniowa miała trwać od 3 marca 2014 roku do dnia 2 marca 2015 roku. Za okres od 30 września 2014 roku do 2 marca 2015 roku, kiedy właścicielem pojazdu został D. K. nie została uregulowana kolejna rata składki ubezpieczeniowej w wysokości 507,79 zł, w związku z powyższym stała się ona wymagalna w dniu 23 października 2014 roku .

Za okres od dnia następnego po dniu wymagalności 24 października 2014 roku do dnia wniesienia pozwu tj. 31 marca 2016 roku zostały od kwoty 507,79 zł naliczone odsetki za opóźnienie w kwocie 61,34 zł.

W dniu 26 października 2015 roku wierzyciel pierwotny – ubezpieczyciel zbył swoją wierzytelność przysługującą mu w stosunku do D. K. na rzecz funduszu E..

O powyższym został zawiadomiony D. K..

Do D. K. nowy nabywca wierzytelności wysłał wezwanie do zapłaty.

Do dnia wyrokowania w niniejszej sprawie zadłużenie nie zostało uregulowane.

Na rozprawie poprzedzającej wydanie orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie D. K. uznał dług wnosząc o rozłożenie świadczenia na raty.

(dowód: polisa k. 46-47, 67-68, umowa sprzedaży k. 48, umowa przelewu wierzytelności 49-53, 62-64, wezwanie do zapłaty 65-66, wyciąg z (...) k. 60-61, 70-71, odpis KRS k.54-60, 72-75, wyjaśnienia D. K. k.86).

Sąd zważył, co następuje:

W myśl art. 3 k.p.c., obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach. Ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Na stronie powodowej spoczywał zatem ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie, w szczególności wykazania, że dochodzona pozwem kwota pieniężna wobec pozwanego przysługiwała powodowi. W opinii Sądu, powód zadośćuczynił w dostatecznym stopniu temu obowiązkowi. Strona powodowa w toku prowadzonego postępowania sądowego przedłożyła na poparcie powództwa liczną dokumentację źródłową wymagalnego zobowiązania m.in. polisę, wezwanie do zapłaty, umowę przelewu wierzytelności. Pozwany zaś na rozprawie w dniu 27 października 2016 roku uznał w całości dochodzone pozwem roszczenie, wnosząc jedynie o rozłożenie je na raty.

Przedmiotem polisy nr (...) była odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym F. (...) nr rej. (...) w okresie trwania umowy ubezpieczenia, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Nowy nabywca pojazdu D. K. zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych miał obowiązek posiadania ważnego ubezpieczenia OC, a ubezpieczyciel E. Hestia w okresie umowy miała obowiązek zapewnić ochronę ubezpieczeniową. W ramach zawartej umowy E. Hestia zobowiązała się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone w umowie świadczenie tj. wypłacić odszkodowanie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a D. K. jako nowy właściciel w.w. pojazdu zobowiązał się zapłacić E. Hestii część składki ubezpieczeniowej odpowiadającą pozostałemu okresowi ubezpieczenia pojazdu. W związku z zawartą umową została w.w. osobie wydana polisa określająca w szczególności rodzaj ubezpieczenia, przedmiot ubezpieczenia, osoby ubezpieczone i ubezpieczające, datę rozpoczęcia ochrony, wysokość składki.

Stosownie do treści art. 31 ust. 1 i nast. ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t.) razie przejścia lub przeniesienia prawa własności pojazdu mechanicznego, którego posiadacz zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, na posiadacza pojazdu, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, przechodzą prawa i obowiązki poprzedniego posiadacza wynikające z tej umowy. Umowa ubezpieczenia OC ulega rozwiązaniu z upływem okresu, na który została zawarta, chyba że posiadacz, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności, wypowie ją na piśmie. W przypadku wypowiedzenia umowy ubezpieczenia OC, ulega ona rozwiązaniu z dniem jej wypowiedzenia. Przepisów art. 28 nie stosuje się.

W razie niewypowiedzenia przez posiadacza pojazdu, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności pojazdu mechanicznego, umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, zakład ubezpieczeń może dokonać ponownej kalkulacji należnej składki z tytułu udzielanej ochrony ubezpieczeniowej, poczynając od dnia przejścia lub przeniesienia prawa własności pojazdu, z uwzględnieniem zniżek przysługujących posiadaczowi, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności pojazdu mechanicznego oraz zwyżek go obciążających, w ramach obowiązującej taryfy składek. W przypadku gdy posiadacz, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności pojazdu mechanicznego, złoży wniosek o dokonanie ponownej kalkulacji należnej składki, zakład ubezpieczeń jest obowiązany do jej dokonania za okres od dnia przejścia lub przeniesienia prawa własności pojazdu. Posiadacz, na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo własności pojazdu mechanicznego, jest obowiązany podać do wiadomości zakładu ubezpieczeń wszystkie znane sobie okoliczności, których ujawnienie jest niezbędne do dokonania ponownej kalkulacji składki.

Zgodnie z treścią 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W orzecznictwie przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość. W niniejszej sprawie powód dowiódł, że przysługuje mu roszczenie wobec D. K. z tytułu ubezpieczenia OC. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego brak było podstaw do przyjęcia, iż pozwany nie jest zobowiązany względem strony powodowej do świadczenia objętego żądaniem pozwu, tym bardziej, że uznał świadczenie dochodzone przez powoda w niniejszej sprawie.

Ustosunkowując się zaś do wniosku pozwanego o zastosowanie w stosunku do niego instytucji rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty, o jakiej mowa jest w art. 320 k.p.c. wskazać należy, że skorzystanie z tej regulacji możliwe jest tylko w szczególnie uzasadnionych wypadkach. W szczególności wypadki takie zachodzą gdy ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłocznie lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażało jego lub jego bliskich na niepowetowane straty i byłoby rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. W orzecznictwie przyjmuje się jednak, iż możliwość taka nie istnieje, gdy dochodzone od pozwanego roszczenie pochodzi z czynu niedozwolonego popełnionego umyślnie, w zamiarze uzyskania korzyści majątkowej. Oznacza to, iż ochrona jaką zapewnia pozwanemu art. 320 k.p.c. nie może być stawiana ponad ochronę powoda w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu powoda.

W okolicznościach nin. sprawy Sąd nie doszukał się przesłanek do zastosowania tej instytucji wobec pozwanego. Sytuacja finansowa pozwanego nie jest najlepsza, jednakże jest on osobą młodą, nie mającą nikogo na utrzymaniu, pracującego dorywczo w branży budowlanej i posiadającą przez to realne szanse i możliwości zarobkowania. W ocenie Sądu, pozwany niewątpliwie przystępując do umowy kupna pojazdu posiadał już w 2014 roku świadomość obowiązku posiadania ubezpieczenia OC pojazdu, nadto świadomość opłacenia pozostałej części składki jaka stała się wymagalna w październiku 2014 roku, a mimo to konsekwentnie nie opłacił tej składki nawet w najmniejszej części do dnia wyrokowania w niniejszej sprawie. Takie postępowanie pozwanego nie może korzystać z ochrony jaką daje pozwanemu przepis art. 320 k.p.c. Wobec powyższego Sąd przyjął, że jego stanowisko nie zostało udowodnione, pomimo obowiązków wynikających z zasady rozkładu ciężaru dowodu (art. 234 kpc w zw. z art. 6 kc). W ocenie Sądu – pozwany nie wykazał żadnych uzasadnionych wypadków, pozwalających na rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty zgodnie z art. 320 kpc, a co za tym idzie na rzecz powoda zasądzono całą dochodzoną pozwem kwotę bez rozłożenia na raty. Biorąc powyższe pod uwagę, orzeczono jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 98 § 1 kpc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony (art. 98 § 3 kpc). Natomiast stronom reprezentowanym przez radcę prawnego lub rzecznika patentowego oraz Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Prokuratorię Generalna Skarbu Państwa zwraca się koszty według przepisów o wynagrodzeniu adwokata (art. 99 kpc).

Nie ulegało wątpliwości, że spór wygrał powód, ponieważ uwzględniono w całości jej żądanie. W ocenie Sądu, w poczet kosztów procesu, zasądzonych na rzecz powoda, należało zaliczyć koszty opłaty sądowej, opłaty skarbowej i koszty zastępstwa procesowego wynikające z §2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku (Dz.U. 2015.1804) w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd orzekł jak w pkt 2 sentencji wyroku.

Stosownie zaś do treści art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd działając z urzędu nadal rygor natychmiastowej wykonalności (pkt 3 sentencji orzeczenia).